با استفاده از Vlan امکان جداسازی لایه ۲ پورت‌های یک سوئیچ وجود دارد.
برای ارتباط ترافیک ویلن‌های مختلف بین دو سوئیچ یا یک سوئیچ و روتر یا یک سوئیچ و سرور PVM از پورت ترانک استفاده می‌شود.
به عنوان مثال در شکل زیر در سوئیچ‌های ۱ و ۲ ویلن‌های ۱۰ و ۲۰ را داریم. برای این که کلاینت‌های ویلن ۱۰ در سوئیچ ۱ بتوانند با کلاینت‌های ویلن ۱۰ در سوئیچ ۲ ارتباط داشته باشند، باید ارتباط ترانک بین دو سوئیچ برقرار باشد.

برای پیاده‌سازی ترانک دو پروتکل 802.1Q و ISL وجود دارد که در حال حاضر پروتکل ISL تقریبا منسوخ شده و در اکثر دستگاه‌ها از پروتکل 802.1Q استفاده می‌شود. در این روش همانطور که در شکل بالا نیز نشان داده شده است زمانی که ترافیک یک ویلن می‌خواهد از پورت ترانک عبور کند، یک برچسب روی فریم‌های لایه ۲ آن می‌خورد و با استفاده از آن مشخص می‌شود این بسته متعلق به چه ویلنی است. در این حالت زمانی که روی ویلن‌های مختلف برچسب زده شود این امکان وجود دارد که روی بسته‌های مربوط به یک ویلن برچسب زده نشود که به آن ویلن Native گفته می‌شود. به صورت پیش فرض ویلن Native شماره 1 است.

برای پیکربندی ترانک با توجه به شکل بالا تنظیمات زیر را انجام می‌دهیم:

بعد از این که یک پورت را در حالت ترانک پیکربندی کردیم برای این که پورت‌های ترانک را بررسی کنیم از دستور زیر استفاده می‌کنیم:

در صورتی که خواسته باشیم یک پورت سوئیچ لایه ۳ مانند ۳۷۵۰ را پیکربندی کنیم باید پروتکل Trunking را نیز به صورت زیر مشخص کنیم:

در سوئیچ‌های سیسکو به صورت پیش فرض زمانی که یک پورت را در حالت ترانک پیکربندی می‌کنیم و مد عملیاتی پورت ترانک می‌شود همه ویلن‌ها از آن عبور می‌کنند. برای اعمال محدودیت عبور ویلن‌ها از پورت ترانک، به صورت زیر عمل می‌کنیم:

در این مثال فقط ویلن‌های ۱۰ و ۲۰ می‌توانند از این پورت عبور کنند.

لازم به ذکر است در بحث ترانکینگ پروتکل DTP نیز وجود دارد که با توجه به تنظیمات پورت، مد عملیات آن را در حالت اکسس یا ترانک قرار می‌دهد و توضیحات آن در حوصله این مستند نیست.